Een dag niet gewacht is een dag niet geleefd

Zoals de oude Kenianen altijd zeiden: ‘’Een dag niet gewacht is een dag niet geleefd!’’

Hier mijn eerste echte reisverslag, waarin ik mijn eerste dagen en indrukken zal opschrijven. Woensdagochtend na een nacht slecht slapen, vroeg vertrokken naar Schiphol. Het inchecken van de bagage ging niet helemaal goed, maar alles ging mee en niks was te zwaar. Na het inchecken van de bagage gelijk afscheid genomen van iedereen, doordat we al vrij snel door de douane moesten. Zoals de meeste van jullie weten ben ik niet echt een ster in afscheid nemen, maar zelf vond ik het verbazingwekkend goed gaan!
Het vliegtuig vertrok iets later dan gepland, maar de rest van de reis verliep prima. Aangekomen in Kenia stonden Steven en Susanna al op ons te wachten en met z’n vieren gingen we op weg naar ons appartement. Eerst bracht Paul (de driver van het ziekenhuis en nu ook een beetje onze persoonlijk chauffeur) ons naar het ziekenhuis waar we even moesten wachten op iemand die ons naar het appartement zou brengen.
Het appartement, nou zeg eigenlijk maar huis is echt groot. We hebben een poort met daarachter een voortuin van zo’n 15 bij 7 meter dan een woonkamer, die was nog wat saai, een ruime keuken, 3 slaapkamers met alle drie een tweepersoonsbed en twee badkamers met wc ‘s en koude douches, ook hebben we nog een achtertuin.

De eerste dag werden we opgehaald door Paul en gingen we ontbijten in een supermarkt, best te doen alleen de thee was al gemengd met melk dus dat was geen succes. Daarna werden we naar het ziekenhuis gebracht, waar we een heel langdradige rondleiding kregen. Iedereen was wel heel vriendelijk en verwelkomend, onze namen vinden ze wel wat lastig vooral die van Antoinet, wat ook wel logisch is. Na de rondleiding en de gesprekken in het ziekenhuis gingen we boodschappen doen. Het hoofd van de verpleging ging met ons mee en alsof we nog nooit boodschappen hadden gedaan wilde hij ons bij zich houden als kleine kinderen. Wij dachten even snel boodschappen doen dus iedereen ging een kant op en binnen no time zat de kar vol en konden we terug naar huis. Susanna vloog die avond weer terug naar Nederland, dus vanaf die avond waren we met z’n drieën.

Kitengela is erg droog en stoffig, alles zit onder het stof en vegen en dweilen heeft dus eigenlijk niet echt zin. De wijk waarin wij wonen is best een goede gezien de huizen. Onze straat uit rechtsaf staan grote en wat luxe huizen, maar als je links gaat ligt er veel plastic op straat en zijn de hutjes, huisjes en ‘’winkels’’ van golfplaten. De mensen op straat spreken ons veel aan, dit is niet echt een buurt waar veel blanken mensen (toeristen) komen en daardoor vallen we volgens mij nog meer op. Kinderen wijzen ons na en beginnen ook makkelijk een gesprek, soms wel wat giechelend.

Gistermiddag zijn we met een groot stuk papier, stiften en bellenblaas de buurt in gegaan. We spraken 2 of 3 kinderen aan om te vragen of ze iets voor ons op het papier wilde tekenen voor bij ons in de woonkamer aan de muur, dat wilde ze wel en ook de bellenblaas was in trek. De rest van de kinderen uit de buurt hadden al snel door dat er iets te doen was, want in mum van tijd stonden er meer dan dertig kinderen om ons heen te bellenblazen en te teken. Dit is het Afrika gevoel wat je bij andere buitenlandgangers op de foto’s ziet en het is inderdaad een mooi iets. De lach op de gezichten van die kinderen en hoe ze vol trots hun creaties laten zien. Dit gaan we zeker vaker doen.

De afgelopen dagen bestonden voornamelijk uit wachten, wachten op de loodgieters die de kraan van de douche boven kwamen maken, de dag erna wachten op de loodgieters die de lekkage (wat was ontstaan door het maken van de douche boven) kwamen maken en vandaag weer wachten op de loodgieters die weer iets kwamen doen, maar wat weet ik niet. We hebben de afgelopen dagen heel veel mensen over de vloer gehad en het voelde vaak aan het einde van de dag pas alsof we vrij waren en met niemand rekening meer hoefde te houden. Vandaag wilde we om 9 uur vertrekken naar Nairobi, om 12 uur gingen we uiteindelijk van huis weg en pas om 14:30 vertrokken we pas echt. Hier zal ik waarschijnlijk nog erg aan moeten wennen, de formule voor tijd is ongeveer de tijd wat ze zeggen x 3 + 50 minuten of langer.
Vandaag was eigenlijk de minste dag tot nu toe, niet met elkaar, want dat gaat prima, maar het wachten maakt een Nederlander niet gezelliger, wij zijn dat zo niet gewend. Vanavond dus lekker op tijd naar bed allemaal en morgen onze eerste dag in het ziekenhuis. Ik ben benieuwd, maar ik denk dat het grotendeels wachten wordt, maar waarop…..
Ik hoop dat het een beetje een leesbaar stukje is geworden, want net als met alles lees ik het zelf niet nog een keertje door =)

Liefs Jeske