Kitengela medical services week 1

Onze eerste week stage in Kitengela Medical Services zit erop. Het was een beetje een gekke week met veel interessante dingen, maar ook veel onzekerheid en wachten.

De eerste dag hadden we ’s morgens met Moses (hoofd van de verpleegkundigen) afgesproken en hij was maar een uur te laat. We bespraken wat we wilde gaan leren en hoe de eerste week eruit zou zien. Hij wilde van ons allemaal leerdoelen voor de eerste week en wil precies een schema met wat we iedere dag willen leren en hoe we dit willen gaan bereiken, zoveel hebben we nog nooit gedaan voor een stage, maar goed we doen het wel.

De eerste week werd een oriëntatie week waarbij we alle drie op een andere afdeling stonden en om de twee dagen wisselde. Ik begon op de maternity ward (kraamafdeling), waarbij ik om half 9 ’s morgens werd voorgesteld aan mijn begeleider voor de eerste dagen op het moment dat hij een bevalling aan het doen was. Ik viel dus met mijn neus in de boter. Later op die dag nog een natuurlijke bevalling gezien, heel interessant. Tijdens deze bevallingen liepen er allemaal mensen in en uit de ‘verloskamer’ en werd er vrijwel geen aandacht geschonken aan de moeder in spé.
Na ongeveer een kwartier kwam er een jonge man binnen, ik dacht de vader misschien, maar dat bleek een collega te zijn. Hij ging op de bevaltafel staan met zijn voeten naast het hoofd van de bevallende vrouw en begon het kindje er zo’n beetje uit te duwen, terwijl hij ondertussen gezellig met mij aan het kletsen was, heel apart. Net nadat ik me bedacht dat het toch wel heel erg zou zijn als je zo’n klein baby’tje zou laten vallen werd mij gevraagd of ik het kindje naar de zaal wilde dragen…uhhh JA natuurlijk!! (gelukkig niet laten vallen)

De tweede dag begon ook gelijk goed met een keizersnede. De eerste operatie in mijn leven die ik heb bijgewoond, maar ik kon wel bedenken dat het er in Nederland iets anders aan toe zou gaan. De operatiezaal is hier door middel van een klapdeur gescheiden van twee andere ruimtes, waar tijdens de operatie ook nog verschillende mensen hun hoofd op de hoek steken, heel goed voor de steriele werkruimte dus. Verder wordt alles hier bijna hergebruikt en door mensen van het ziekenhuis steriel gemaakt. De bebloede doeken worden gewassen en ook steriel gemaakt, maar echt schoon zien ze er niet uit. Steven had maandags al gehoord dat er een meisje van zijn afdeling geopereerd zou worden aan haar amandelen. Hier mochten wij natuurlijk bij zijn omdat iedereen ons alles wil laten zien vinden ze dit helemaal niet erg. Wij voelen ons soms wel wat bezwaard omdat niet iedereen geheel onder narcose is en dus door heeft dat er ook nog drie nieuwsgierige mzungu’s (blanken) staan mee te kijken. Door al deze operaties en ingrepen gingen de eerste dagen best heel snel.

Op de derde dag wisselde we van afdeling en ging ik naar de mannen en kinderafdeling, wat samen op een etage zit. Steven had daar de voorgaande dagen gestaan en had verteld dat er een jonge man was die terminaal was, ik hoopte dus dat die nog zou leven als ik daar zou komen te werken, want ik ben erg benieuwd hoe hier met het stervensproces wordt omgegaan. De man leefde nog en werd zelfs beademd en had een infuus met suikerwater, dit om zijn toestand niet te laten verslechteren. Ik moest die dag veel aan het hospice denken en hoe mooi het sterven er daar aan toe gaat. Hier werd totaal geen comfort gegeven aan de man, hij lag niet comfortabel en werd niet een opgefrist. Ik heb hier niet echt iets van gezegd doordat ik met iemand werkte die alle vragen die ik stelde kort en vaag beantwoorde, ik raak hier al snel wat stil van (ik weet het dat is gek om voor te stellen, maar zelfs ik ben soms stil). De dagen op deze afdeling duurde best heel lang. Dit kwam mede doordat alle gesprekken die plaatsvonden in het Swahili waren en voor mij dus vrijwel niet te volgen.

Donderdag was onze vrije dag, omdat Moses vond dat we de zaterdag echt moesten ervaren. ’s Morgens de was gedaan en het huis gesopt. Na het ontbijt gaan we met z’n drieën naar de sportschool die op nog geen vijf minuten loopafstand van ons huis is. Na een half uurtje hardlopen vroegen we de jongen van de sportschool wat workout met ons te doen, nou dat heb ik geweten. Ik ben helemaal afgemat door die jongen, een uur lang alle spieren gebogen, gespannen, gestrekt en bewogen, voor iemand die vrijwel nooit sport is dat dus vragen om spierpijn. Na de sportschool en een koude douche gaan we naar de markt van Kitengela. Heel veel kraampjes met groenten, fruit, kleding en nog vele andere dingen. We slaan veel groenten en fruit in en nadat we nog even bij de supermarkt zijn geweest op de bodaboda terug naar huis. Bodaboda’s zijn motortaxi’s, de bestuurder heeft een helm op, jijzelf niet, stapt achterop en gaat via een motorcrossbaan naar huis. Dit kost ons meestal 100 shilling (80 cent) met z’n drieën. Eerst waren we een beetje huiverig, doordat ze soms best wel roekeloos rijden, maar nu hebben we het een paar keer gedaan en we zeggen gewoon dat ze rustig moeten rijden en dat doen ze dan ook.

Vrijdag moesten we om 7.00uur in het ziekenhuis zijn voor een bespreking. Iedere maand worden de overleden patiënten besproken. De casus wordt voorgedragen en daarop kan dan worden gereageerd. Je moet dan zeggen wat je goed vind aan de casus, welke informatie mist, welke behandelingen beter gedaan hadden kunnen worden en er wordt afgesloten met de vraag of ze het goed hebben gedaan. Van een casus werd gezegd dat ze het misschien wel hadden kunnen voorkomen, best cru om te zeggen.
Na deze meeting ging iedereen weer naar z’n afdeling toe, maar na een uurtje kwam Antoinet ons halen om te vertellen dat er een keizersnede ging plaatsvinden bij een vrouw die een overleden kindje in haar buik had (ze was 31 weken zwanger) en was nu al drie dagen in het ziekenhuis en er was nog niets gedaan. Heel heftig om hierbij te zijn en het beeld van het kindje zal nog wel even scherp in mijn herinnering blijven.

De hele week eten we tussen de middag warm in het ziekenhuis, best wel eentonig eten wat heel lekker ruikt, maar meestal wat flauw smaakt. ’s Avonds koken we zelf meestal ook nog, de ene keer een broodje met omelet en soms echt koken.

De lekkages in huis leken even verholpen, maar nu treffen we regelmatig weer plassen water aan. We hebben alleen geen zin om de loodgieters te bellen omdat die dan weer de hele dag in huis zijn en het lek meestal eerst erger wordt. Toen de wc van de week kapot was waren we bang dat we ze toch echt moesten bellen, maar na een beetje doorzetten hebben we het toch zelf weer weten te maken.

De dagen op stage zijn best wel slopend doordat je continu Engels praat en probeert alles op te slaan. Thuis gaat het gelukkig heel goed en bespreken we de dagen goed na met elkaar. Vooraf zei ik wel tegen iedereen dat het wel goed zou gaan met deze twee medestudenten, maar eigenlijk wist ik dit helemaal niet heel zeker, doordat we elkaar nou ook weer niet super goed kennen. Gelukkig valt dit allemaal heel erg mee en gaat het goed zonder ruzies tot nu toe 

Vandaag een dagje vrij maar evengoed op tijd wakker. Ik bestrijd na het douchen de mierenplaag en maak samen met Antoinet ontbijt. Bolletjes, gebakken ei, fruit salade en gebakken banaan, we zorgen goed voor ons zelf! De rest van de dag bestond uit het maken van reflectieverslagen, wassen en het maken van pompoensoep. Ik houd wel van dit soort dagen af en toe.
Dit was het weer voor deze week. Voor morgen staan er alweer twee operaties op het programma dus het gaat hopelijk een snelle en interessante dag worden, maar dat horen jullie volgende week weer.

Kus Jeske