Week 3

5 dagen werken met maar 1 dag weekend ervoor was best een lange ruk in het vooruitzicht, maar als ik nu terugdenk is het eigenlijk weer omgevlogen. De afgelopen week heb ik gewerkt op de out patient department, dat is een soort eerste hulp afdeling. Op deze afdeling wordt van iedereen die het ziekenhuis bezoekt (het echte bezoek niet natuurlijk) de controles uitgevoerd. Het grootste deel van de dag bestaat dan ook uit het wegen van mensen, bloeddrukmeten en temperaturen. Dit klinkt best wel eentonig en dat is het soms ook, maar naast deze observaties worden hier ook wonden verzorgd, medicatie gegeven en zwangere vrouwen gecontroleerd.

De eerste dagen op deze afdeling voelde ik me niet heel erg op mijn gemak, ik werd achter de computer neergezet en kon alle controles wel gaan uitvoeren, dit kan ik ook best wel, want moeilijk is het niet, maar wie ik daarna waar naar toe moet sturen, geen idee. Door een beetje zelfstudie kreeg ik hier steeds meer inzicht in en gedurende de week durfde ik ook steeds meer aan te geven wat ik eigenlijk wilde doen, zien en leren. Tijdens afgelopen week heb ik me wel heel erg beseft wat een heerlijke stages ik afgelopen jaar in Nederland heb gehad, met een fijn team om in te werken en waarbij ik me dan ook snel op mijn gemak voelde.

Voor maandag middag stonden er drie ingrepen op het programma die de consultarts van zaterdag zou gaan uitvoeren. Hij vond het geen enkel probleem als we zouden meekijken en dat deden we dan ook maar al te graag (mede omdat mij dit weer een middag bij niet zulke leuke collega’s scheelde). De eerste ingreep was van een vrouw van begin dertig waarbij een gezwel onder haar oksel werd weggehaald, door een klein gaatje kwam een gezwel zo groot als een golfbal. De vrouw was heel zenuwachtig, wat ook wel was te begrijpen want er zat niet alleen een gezwel onder haar oksel maar ook een groot gezwel in haar buik. Deze kon niet gelijk worden verwijderd doordat de vrouw een moeilijke bloedgroep heeft waardoor niet voldoende bloed aanwezig was.
Na deze ingreep was er een man aan de beurt waarover ik jullie de details zal besparen, maar er werd een ingreep aan zijn anus gedaan. Voordat deze ingreep begon stonden wij even in het Nederlands te praten en na ongeveer 10 minuten zegt die man ineens, hoe gaat het?, hij bleek een Nederlandse vriend te hebben, waardoor hij veel van het Nederlands wel begrijpt en het ook een klein beetje spreekt. Tijdens de operatie ging het even bijna niet goed met hem, zijn bloeddruk daalde heel snel en ook het zuurstofgehalte in het bloed werd even heel laag, nadat dit was opgelost vroeg hij (weer in het Nederlands) ben ik goed, best bijzonder dat iemand waarvan dat helemaal geen officiële spreektaal is dat op zo’n kritiek moment vraagt.
De laatste ingreep van die dag was een man met een trigger finger, zijn pink zat al 4 jaar dubbelgevouwen en kon niet meer recht. Tijdens de operatie met grof geweld zijn vinger recht geduwd, was niet een heel smakelijk gezicht. Ik dacht even dat ik ging overgeven, dat vond de patiënt dan weer niet zo leuk, omdat ik naast hem stond. Al met al een hele gezellige middag in theatre, waarbij iedereen ook lekker met de radio aan het meezingen was tijdens de operaties.

De rest van de week was het best wel rustig bij mij op de afdeling. Hierdoor voelde ik me vaak best wel nutteloos. Wel heb ik deze week een aantal handelingen uitgevoerd die ik in Nederland alleen op school heb geoefend of maar een paar keer heb gedaan. Injecteren en ook het plaatsen van een infuus bijvoorbeeld. Aan het einde van de week ging ik steeds zelfstandiger werken en het verzorgen van wonden deed ik dan ook alleen. Een van de wonden die ik heb verzorgd was bij een kindje van een half jaar, zij was door de nanny in bad gedaan, maar zij had niet van tevoren het water gevoeld, dat was dus nog hartstikke heet waardoor het kindje nu twee verbrandde beentjes heeft. Heel zielig, maar die kwamen dus iedere dag de wonden laten verzorgen en met die mensen had ik steeds leukere gesprekken, wat me een goed gevoel gaf, doordat ik hier niet veel met de patiënten praat. Dat vind ik heel slecht van mezelf, want ik vind juist dat sociale stukje heel belangrijk, maar hier wordt daar iets anders mee omgegaan en ik merk dat ik die ‘’slechte’’ gewoontes snel overneem.

Vrijdag was een lange en rare dag in het ziekenhuis. We begonnen met een gesprek met Moses over onze leerdoelen en tijdens dat gesprek kwam er een collega binnen met heel slecht nieuws. Het bleek dus dat er een van de collega’s was overleden. Hij is ’s morgens verkeerd gevallen in de douche waardoor hij is overleden. Het was een hele jonge gast en waarschijnlijk heb ik hem die dag ervoor nog gedag gezegd. De sfeer was dus gelijk heel anders in het ziekenhuis en ook ik voelde me helemaal van slag, terwijl ik hem eigenlijk niet kende. In de loop van de dag ging het steeds beter en merkte je dat iedereen over de eerste schrik heen was.
Voor die middag stond er al een operatie op het programma, het vervolg van de operatie van maandag (de jonge vrouw met het gezwel). Deze zou om 14.00 beginnen maar door een spoedgeval tussendoor werd dit 17:30. Wij hebben gekeken tot 19.00, toen waren de stukken darm weer aan elkaar gemaakt maar kwam de arts erachter dat er een draai in zat, hierdoor moest hij het opnieuw lossnijden en hechten.
Tijdens de operatie viel het ons op dat de runner, waarvan er altijd 1 aanwezig is bij een operatie best vaak uit de OK was. Als er dan iets aangegeven moest worden was daar dus eigenlijk niemand voor. Nu hebben wij veel gedaan en dat is ook wel leuk, want dan voel je je nog een beetje nuttig, maar ik vraag me af hoe ze dat anders doen.
Na de operatie bedankte de arts en de verpleegkundige ons helemaal voor het aanwezig zijn, best wel raar want ik vond meer dat ik hun moest bedanken, wat ik natuurlijk ook heb gedaan.

De afgelopen avonden zijn we steeds laat thuis geweest, waardoor we weinig aan onze vrije tijd hadden. Een paar keer laat uit stage een keer naar de sportschool (aerobics is niet helemaal mijn ding) en een avond boodschappen doen. Vrijdagavond weer laat uit het ziekenhuis en dus maar pizza gehaald om het weekend in te luiden.

Ons welverdiende weekend hebben we ingedeeld met een huiselijke zaterdag en een actieve zondag. Zaterdag eerst wassen, wassen en nog meer wassen, schoonmaken, rustig aan boodschappen doen en ´s avonds uitgebreid koken. Heerlijke huisgemaakte pompoensoep, tsjatsjiki, aïoli en croutons.
Vanmorgen vroeg opgestaan en om 8 uur vertrokken naar Ngong town om mijn wandelschoenen uit te proberen. Bij Ngong hills hebben we een wandeling gemaakt van zo’n vier uur. Het was een wandeling over een heuvelrug met links Nairobi en rechts Rift valley. Na iedere klim (zeven in totaal) werden we beloond door de prachtige uitzichten, die iedere keer net weer even anders waren. Gedurende de dag werd het ook steeds mooier weer, wat gelijk zorgt voor mooie plaatjes.
Zonnebrand is een geweldige uitvinding, waar alleen Antoinet het nut echt van in heeft gezien. Ik had mij vanmorgen wel even ingesmeerd, m’n benen niet uiteraard (want die verbranden toch nooit), maar een paar keer bijsmeren had wel handig geweest. Nu ben ik prachtig gevlekt wit met rood.

Dit was weer de update voor deze week :)
Kwa heri